Waarom is het zo dat mensen dit als bedrog beschouwen? Waarom is het zo dat mijn moeder een beroerte zou krijgen als ze zou weten dat deze memoires de mijne zijn? Waarom is het zo dat mannen me voor een slet zouden verslijten als ze wisten dat ik een gigolo in mijn leven had uitgenodigd?
De reputatie van dochters is nog steeds het eigendom van moeders en het lichaam van vrouwen het exclusieve bezit van hun echtgenoot. Niet omdat moeders en mannen hebberig zijn, maar omdat hun onzekerheid groter en hun zelfbewustzijn kleiner is dan het mijne. Mijn moeder wil me smetteloos door het leven zien gaan, zodat ik zonder piepsignaal de scanner bij de hemelpoort kan passeren. En bij ‘smet’ is een gigolo, gezelschapsheer of mannelijke escort wel het allerlaatste wat in haar jaren-vijftig-hoofdje zou opkomen.
Ze hoopt dat mijn lichaam zich nooit zal herinneren dat het werd gemaakt in dat warme, vochtige plekje van wellust dat eens het hare was, en dat het nooit op zoek zal gaan naar de sidderende contractie van genot die voorafging aan de genetische bezegeling van mijn levenslot. Toch zingt ze al jaren met stilzwijgend verlangen en verborgen allusies het grootmoederslied. Heeft ze de nieuwsberichten dan niet gezien? Over de misbruiken in de Kerk die het religieuze failliet van het christendom lijken te bezegelen? Weet ze dan niet dat daarmee ook de onbevlekte ontvangenis naar de sprookjeswereld is verbannen?
Ik kan er niets aan doen. Vanaf het prille moment van mijn conceptie kreeg ik omgekeerde genen die me in staat stellen met bovenzinnelijk genoegen te genieten van de bevlekking die niet tot ontvangenis leidt. Als de hemel al bestaat, dan zal ik me met mijn soepele lijfje bukken bij de scanner, zodat mijn hoofd zijn reine zieltje voor het oog van God kan houden. Want ik kan mezelf meer dan ooit recht in de ogen kijken wanneer ik voor de spiegel sta. En dus blijft deze Eva in haar paradijs, wetend dat de appel der kennis beter intact blijft voor zij die nooit zullen begrijpen...
